from my mail box...

sinusubukan kong linisin ang mail box ko. i started with the oldest messages. habang tinitingnan ang mga mail titles, napansin ko ito: An incident to guide you in choosing your teachers wisely. sobrang gusto kong basahin. pagkatapos basahin ang post napaisip ako... oo nga noh... mabuti n alang may mga post na ganito.. napapaisip talaga ako...
_______________________________________________________________________________________________

Mike: Hey guys. Guess what? Im planning to take professor MMM this sem for Subject AAA. What do you think?
Sarah: Nice choice. I heard he gives easy A's and you dont have to work hard in his class. He doesnt check attendance, plus walking into his class 30 mins after the bell doesnt merit a late.
Arnold: Yeap. Kinuha ko rin siya last sem. Almost half the class got an A. Plus wala siya masyado requirements. Pero boring nga lang. You end up sleeping sometimes in his class.
Mike: That's okay. I don't like the subject anyway. It's a core subject. I don't really mind. Passing it will be fine. Hey Mark! Sino kukunin mo for subject AAA?
Mark: Me? Im getting professor PPP.
Sarah: Wait lang? Hindi ba mahirap na teacher siya? I heard he gives surprise quizzes every week.
Mike: Oo nga. And he's the one who gives a lot of readings. Plus, you cant really get away with sleeping in that class. Mark, sure ka ba? I mean your grades last sem were average lang naman... around 2.5-ish. Baka mahila pa niyan grades mo.
Mark: Well, professor PPP is the best teacher for subject AAA. His reputation for being the best teacher in that subject is almost legendary.
Arnold: Well, his "strictness" is also legendary. And his propensity for having a high standard of grading.
Mark: Frankly, i dont see your point.

Guys, dont you see? We are studying in ateneo! We are paying nearly 50,000 every semester, in fees, in books, in supplies. Our families are spending so much for this education. And we chose this school! We chose to be in ateneo. I chose to be here. And you know why? Yeah, partly because of the basketball team, partly because of the nice campus, but mainly because i know i'm getting the best education i can get in this school. What makes ateneo ateneo? For me, its the teachers. Its those "terror" teachers who are actually brilliant teachers given a bad image. Ateneo is ateneo because Padre Ferriols is here. Because Dacanay teaches theology of marriage with passion and brilliance. Because we have fullbright scholars, past valedictorians, great historians, outstanding psychologists, sociologists, brilliant scientists -- all geniuses, as some of our teachers. Sadly, not all teachers in ateneo are as great as these, or have this potential. But it saddens me that we all run to fill the mediocre teachers first. that we chose the easiest ones first. and we make these great teachers our very last option. it's a betrayal of why we're here. Kung kukuha na rin lang tayo ng mediocre na teacher, eh di sana sa DLSU na lang tayo nag-aral? or maybe Benilde? or maybe another university? Hindi ba ninyo nakikita? Sayang! Sayang na sayang na may pagkakataon na maging guro natin itong mga kinikilalang tanyag na guro at mag-iisip sa panahon natin. Binigyan tayo ng oportunidad na makapasok sa klase ng mga gurong tulad nito. At ano? Iiwasan natin? How ironic. Alam ko mahihirapan ako sa mga klase na ito. Malamang ni hindi ako makaka-"B" sa kanila. Pero kukunin ko pa rin. At paghihirapan ko na mag-aral sa klase nila. Bakit? Nasasabi ba ng grado ang natutunan mo sa klase? Kahit ba na 2.5 ako last sem, dahil sa mga kinuha kong mahihirap pero magagaling na teacher... hindi ako nagsisisi. May natutunan ako. May nadadala ako pagkatapos ng klase, pagkatapos ng semestre. Yun yung pinunta ko dito sa ateneo. Marami pa akong pinunta dito, pero yun talaga yung pinaka-dahilan.

may haloscan na ako...

Haloscan commenting and trackback have been added to this blog.

nagbabago...

noong nakaraang linggo, nag-uusap kami ng blockmate ko tungkol sa mga gusaling ipinapatayo sa Ateneo. noong pumasok kami dito (SY 2004-2005), walang bagong-tayong gusali ngunit nang sumunod na taon sunud-sunod na ang pagpapatayo ng mga bagong imprastraktura sa unibersidad. kasabay ito ng biglaang pagdami ng mga mag-aaral na nakapapasa sa ACET at nagdesisyong pumasaok sa Ateneo.
naisip ko tuloy, ang batch namin ay nakasaksi ng isang pagbabago ng panahon. sabi ng blockmate ko parang "isang era ang natapos at sinundan ito ng isang bago". noong unang taon namin sa Ateneo, parang luma pa, tahimik, wala gaanong tao, hindi masikip. pero nang pumasok ang SY 2005-2006, nag-iba ang lahat. may mga sinirang gusali na pinalitan ng isang higit na malaking gusali, may mga bakanteng lote na tinayuan ng iba't ibang imprastraktura. para bang ang biglaang pagtatayo ng mga imprastrakturang ito ay hudyat ng isang pagbabago. ng isang shift sa panahon. para bang mula sa primitibo tungo sa urbanisado.
nauunawaan ko naman na ginawa ito ng unibersidad upang mabigyan ng higit na magandang serbisyo ang mga taong dumadating dito. upang ma-acommodate ang dumadaming mag-aaral. nagbabago ang unibersidad kasabay ng nagbabagong mundi.
nalulungkot lang ako dahil kasabay ng pagbabago ay ang pagkasira ng kalikasan. tila nababawasan ang mga lugar para sa mga halaman habang ang mga bakanteng lote ay nilalagyan ng mga gusali atbp. marahil dahil ito sa malaking pagpapahalaga ko sa mga halaman ngunit sana'y hindi dumating ang panahon na mapuno na ng mga konkretong imprastraktura ang Ateneo. sana'y mapanatili nito ang mga wildlife reservation at iba pang lugar na puno ng "buhay", mha halaman at hayop.
hahaha mula sa pag-uusap namin ng blockmat eko, kung saan na nakarating ito. malabo man akong magsulat, seryoso ako sa punto ko....

muntik na....

kamusta naman!
hehehe

friday na....
3 days lang ako pumasaok this week dahil sa bagyo....
2 days akong nagkaroon ng long exam
dapat masaya na ako ngayon

pero...
stressed out ako....
dahil sa acads... dahil sa area...

inaamin ko.. hindi ko pa rin gamay ang ginagawa ko...
nakakalungkot kasi pati output at yung mga pinaglilingkuran ko nadadamay
nahihiya na tuloy ako sa kanila...
feeling ko kasi medyo ineffective ako...

ayun... dagdagan mo pa ng flashbacks ng mga nangyari dati...
bakit naman kasi nakatali pa ang isa kong paa sa nakaraan...
ayan, hanggang ngayon minumulto pa ako ng mga alaalang matagal ko nang kinalimutan...

galing akong Proj.3 elementary school kanina...
pumunta ako kasi baka nakalimutan na nilang 1st day ng area namin bukas...
masaya akong pumasok sa gate... excited na rin kasi ako sa area...
pumunta muna ako sa principal, papapirmahan ko kasi yung parent's permit
pagdating ko dun, may ginagawa pa siya. naghintay muna ako.
pagkatapos nung ginagawa niya, pumunta na ako. pinapirmahan ko yung permits.
tinanong ko kung pwede ngayon na matapos..
medyo nagalit siya at ibinagsak sa lamesa ng secretary niya yung mga papel.
lumabas siya ng kuwarto, nilapitan ko yung secretary at sinabi yung gagawin sa permits
sabi ko babalikan ko na lang next week kung hindi matatapos.

pumunta naman ako sa grade 5 adviser
hindi pa rin kasi niya ibinibigay yung top ten
pagdating ko dun, medyo nagalit yung teacher...
bakit hindi daw ako pumunta last week, hindi daw ako marunong tumupad sa na-set na appointment
ang dami niya daw ginagawa ngayon, sumasabay pa daw ako...

ayun... muntik na akong bumigay kanina...
siyempre hindi naman pwede.. nakakahiya
buti na lang nakangiti na sila at tumatawa after some time
akala ko sobrang galit na sila sa akin
ayaw ko mangyari yun kasi baka pati sa ibang nag-eerya maging ganun din sila
nang dahil lang sa akin....

ayun, bago ako umalis, nakangiti na sila...
ako rin nakangiti na
pero sobra... muntik na talaga akong bumigay...
pero hindi pa pala yun ang huli...

pagdating ko naman sa Balanti Elementary School
may problema ullit...
ist area day na bukas... pero hindi pwede sa Balanti
kasi may remedial classes sila, pambawi daw sa mga nawala dahil sa bagyo..
kaya ayun... habang pauwi, iniisip ko kung ano ang gagawin
pero sinabi ko na sa Balanti na wala kaming area bukas...
nasolusyunan din naman ang problema pagkabalik ko sa school

ayun.. naging ok naman ang lahat... pero sobrang stressed out ako...
alam mo yun.. eh may meeting pa naman ang committee ko ngayon, ano ang mukhang ihaharap ko sa kanila?
isang mukhang hapong-hapo?
isang mukhang nagpapakita ng kahinaan?
ayaw ko ng ganun...

sana naman hindi maging ganun...
ilalabas ko na ito... baka bumigay kapag naipon....

taglamig sa Pilipinas...

nasa Pilipinas ako
walang taglagas o taglamig

pero sa ngayon, e2 ang isa sa mga pantasya ko....
ang malamig na yelo sa buwan ng Disyembre at Enero....
sobrang tuwang-tuwa ako sa kahit anong may kaugnayan sa panahong ito....

lonely.....

last friday, kumain ulit ako ng mag-isa sa secret lunch place ko. walang taong dumadaan dun kaya malaya akong gawin ang kahit ano. lumipad sa kung saan ang isip ko.

iba na naman ang putaheng kinakain ko. bakit ba wala na akong magustuhan sa mga pagkain sa cafeteria? lahat naman siguro sila masarap.. nakakbusog.. pero wala yung hinahanap ko. hindi ko nararamdaman yung satisfaction. busog ako pero hindi ako satisfied. parang may kulang. hindi naman ganito dati. lagi akong masaya pagkatapos kong kumain....
tapos. ayun! bigla na lang pumasok sa isip ko.... baka naman kaya walang sarap ang pagkain dahil wala akong kasama habang kumakain. ngayong college ko lang natikman ang buhay na walang kasabay kumain. nung high school kasi lagi kong kasama ang barkada ko. (na-miss ko tuloy sila). pero ngayon medyo hiwa-hiwalay na. nung 1st two years lagi kong kasama ang blockmates / orgmates ko pero dahil sobrang busy ng buhay, hindi ko na sila gaanong nakakasama. ayun nga, napagtanto ko na ang mga kaibigang nakakasama ko pagkain ang secret ingrdient. sila ang nagpapasarap sa kahit anong pagkain. kaya pala nung high school. kahit hindi ganoon kasarap ang lunch namin satisfied ako kasi kasama ko sila.

sa susunod, kakain na ako kasama ng mga kaibigan ko...

sinong kaibigan.......... ;c

arbularyo o doktor...

pumasok ako sa iskul kahit sabado. may ipapa-photocopy kasi ako. medyo malayo ang library kaya hindi ako soon tumungo. pinuntahan ko si Ate Lita (di tunay na pangalan), ang pinaka-friendly (para sa akin) na xerox lady sa Ateneo. medyo marami yung dala ko kaya natagalan bago natapos. sa mahigit 15 minuto ng paghihintay, maraming naikuwento sa akin si ate. mula sa pagkakasakit ng anak niya hanggang sa mga arbularyo at tawas.
habang nakikinig sa mga kuwento niya naisip ko na kahit sa lungsod pala, marami pa rin ang naniniwala sa mga turo ng matatanda ukolsa tawas, lamang-lupa, atbp. naalaala ko tuloy ang turo ni sir Gealogo: hindi tuluyang nabura ng mga Kastila ang mga sinaunang paniniwala sa mga lamang-lupa, aswang, atbp. ang mga kuwento ni ate ang malinaw na patunay nito.
lumabas sa kanyang mga kuwento ang matinding paniniwala niya sa mga arbularyo. may mga panahon nga na doon muna sila kumukunsulta bago sa isang doktor. sabi niya sa akin, mabuti na lang sa arbularyo muna ako pumunta, gumaling na ang anak ko, wala pang gastos. isyu pa rin pala ito hanggang ngayon. bilang isang soon-to-be doctor, isang napakahalagang isyu nito. kung ganito ang magiging takbo ng isip ng karamihan sa mga Pilipino, hindi malabo na lumaganap ang iba't ibang sakit. may kaunti akong paggalang at paniniwal sa mga arbularyo ngunit doon lamang sa mga totoo. laganap n akasi ngayon ang mga pekeng arbularyo. nakakatakot lang na sa isang peke sila magpagamot, baka lumala pa ang karamdaman ng taong magpapagamot.
siyempre maaga pa para problemahin ko ito. concerned lang talaga ako. marami pa kayang ganito kapag nakakuha na ako ng lisensiya? ano kaya ang gagawin ko?
hehe wala lang, isa na namang magulong pagninilay....

25 pesos....

nagbabasa ako ng blog ng friend ko
may isang linyang tumalab sa akin
"I'm broke na, as in super..."
wala lang

naalala ko tuloy ang nangyari sa akin kahapon
25 pesos lang ang dala ko sa school! isipin mo yun! 3 sakay para makauwi. kung kukuwentahin ang pamasahe ko araw-araw, aabot ng 50 pesos yun. o di ba! pamasahe pa lang kapos na talaga
isipin mo kung paano ako nakasurvive
inisip ko, lalabas na ang allowance. Friday na eh. kakayanin ko ito. pumunta naman ako sa cashier window 1, sabi nila wala pa daw, balik na lang daw ako sa monday ng hapon. hala! paano na iyan? tinext ko ang blockmate ko, sabi ko pahiram muna ng 100. hindi nagreply, naalala ko naiwan pala niya yung phone niya sa bahay ng BF niya at baka this weekend pa niya makuha. good luck naman di ba! parang hopeless na! at natapos ang huling klase ko. mabuti na lang nanlibre ng lunch ang blockmate ko. kaunti lang ang kinain ko kasi hindi naman ako gutom. ang iniisip ko, paano ako makakuwi?
iba't ibang ideya na ang pumasok sa utak ko. una, mag-123 na lang kaya ako? pwede pa akong magbayad sa bus, pero yung sa jeep hindi na. medyo natakot naman ako sa ideya, nahihiya kasi ako at iniisip ko kawawa naman yung driver ng jeep. pangalawa, mag-taxi na lang kaya ako? tapos sa bahay na lang ako magbabayad. kaya lang, ayaw kong sumasakay ng taxi nang mag-isa, baka kung saan pa ako dalhin ng driver kapag nakatulog ako. tapos nanghihinayang din ako sa pera. tapos naisip ko ring manghiram ng pera sa Admissions Office, kaya lang nahiya na naman ako. gulung-gulo na talaga ako. hindi ko na nga alam ang gagawin.
ayun, sabi ko sana may magbigay sa akin ng pera. at para bang sinagot ang panalangin ko, may nagbayad sa akin ng 200+! o di ba! may naipangkain na ako for dinner, may naipang-uwi pa ako!
haayyy salamat. nag-alala ang mga magulang ko. tnext ko kasi ang kapatid ko na wala akong pera. tawang-tawa ako nang makauwi. ikinuwento ko sa kanila ang lahat. hehehe buti na lang naka-survive... God will provide talaga! maraming salamat po!!!

the sacrament of waiting

natuwa naman ako at napaisip nang basahin ko ito
nakita ko ulit sa blog na kaibigan ko
madalas kasi akong bumisita doon
ang dami ko tuloy nakukuha
sana hindi naman siya magalit
basahin niyo

The Sacrament of Waiting
by Fr. James Donelan, S.J.
>The English poet John Milton once wrote that those who serve stand and wait. I think I would go further and say that those who wait render the highest form of service. Waiting requires more discipline, more self-control and emotional maturity, more unshakeable faith in our cause, more unwavering hope in the future, more sustaining love in our hearts than all the great deeds of derring-do that go by the name of action.
Waiting is a mystery—a natural sacrament of life. There is a meaning hidden in all the times we have to wait. It must be an important mystery because there is so much waiting in our lives.
Everyday is filled with those little moments of waiting—testing our patience and our nerves, schooling us in our self-control—pasensya na lang. We wait for meals to be served, for a letter to arrive, for a friend, concerts and circuses. Our airline terminals, railway stations, and bus depots are temples of waiting filled with men and women who wait in joy for the arrival of a loved one—or wait in sadness to say goodbye and to give that last wave of hand. We wait for birthdays and vacations; we wait for Christmas. We wait for spring to come or autumn—for the rains to begin or stop.
And we wait for ourselves to grow from childhood to maturity. We wait for those inner voices that tell us when we are ready for the next step. We wait for graduation, for our first job, our first promotion. We wait for success, and recognition. We wait to grow up—to reach the stage where we make our own decision.
We cannot remove this waiting from our lives. It is part of the tapestry of living—the fabric in which the threads are woven that tell the story of our lives.
Yet the current philosophies would have us forget the need to wait. “Grab all the gusto you can get.” So reads one of America’s great beer advertisements—Get it now. Instant pleasure—instant transcendence. Don’t wait for anything. Life is short—eat, drink and be merry for tomorrow you’ll die. And so they rationalize us into accepting unlicensed and irresponsible freedom—premarital sex and extramarital affairs—they warn against attachment and commitment, against expecting anything of anybody, or allowing them to expect anything of us, against vows and promises, against duty and responsibility, against dropping any anchors in the currents of our life that will cause us to hold and to wait.
This may be the correct prescription for pleasure—but even that is fleeting and doubtful. What was it Shakespeare said about the mad pursuit of pleasure? “Past reason hunted, and once had, past reason hated.” Now if we wish to be real human beings, spirit as well as flesh, souls as well as heart, we have to learn to love someone else other than ourselves.
For most of all waiting means waiting for someone else. It is a mystery brushing by our face everyday like stray wind or a leaf falling from a tree. Anyone who has ever loved knows how much waiting goes into it, how much waiting is important for love to grow, to flourish through a lifetime.
Why is this so? Why can’t we have love right now—two years, three years, five years—and seemingly waste so much time? You might as well ask why a tree should take so long to bear fruit, the seed to flower, carbon to change into a diamond.
There is no simple answer, no more than there is to life’s demands: having to say goodbye to someone you love because either you or they have already made other commitments, or because they have to grow and find the meaning of their own lives, having yourself to leave home and loved ones to find your path. Goodbyes, like waiting, are also sacraments of our lives.
All we know is that growth—the budding, the flowering of love needs patient waiting. We have to give each other time to grow. There is no way we can make someone else truly love us or we love them, except through time. So we give each other that mysterious gift of waiting—of being present without making demands or asking rewards. There is nothing harder to do than this. It tests the depth and sincerity of our love. But there is life in the gift we give.
So lovers wait for each other until they can see things the same way, or let each other freely see things in quite different ways. What do we lose when lovers hurt each other and cannot regain the balance and intimacy of the way they were? They have to wait—in silence—but still be present to each other until the pain subsides to an ache and then only a memory, and the threads of the tapestry can be woven together again in a single love story.
What do we lose when we refuse to wait? When we try to find short cuts through life, when we try to incubate love and rush blindly and foolishly into a commitment we are neither mature nor responsible enough to assume? We lose the hope of ever truly loving or being loved. Think of all the great love stories of history and literature. Isn’t it of their very essence that they are filled with the strange but common mystery—that waiting is part of the substance, the basic fabric—against which the story of that true love is written?
How can we ever find either life of love if we are too impatient to wait for it?

soccer....

ang saya ng soccer!!!
mali pala, feeling ko sobrang saya ng soccer!
kahit na hindi ako marunong, at mabagal akong tumakbo at mabilis akong mapagod,
gusto ko pa ring subukan hehehehe
la lang... natuwa kasi ako habang pinapanood ang blockmates ko kahapon
kung wala lang talagang GA ng 4:30, sasali dapat ako eh
sana maulit!!!
sasama talaga ako!
hehehe
sobrang miss ko na ang block ko
pero iniisip ko na lang na darating ang time na makakasama na ako sa mga lakad namin
hehehe think positive na lang
sana yung mga susunod na lakad ng block hindi na sabayan ng org activities
hehehehe pero alam ko naman ang dapat kong unahin
ayun
yun lang naman
hindi ako malungkot... medyo pagod lang
ang dami ko nang nagawa pero ang dami ko pang dapat gawin

ayun
God bless na lang sa akin
sa aming lahat